(Door: Elsa Mittmanngruber – Vertaling: E.J. Bron)

Leven in angst voor zwarte haat

Zita Rabek woont in Kaapstad, Zuid-Afrika. Ze is de laatste van drie zussen die gebleven is. Angst voor het ongelooflijke geweld tegen blanken en de geruïneerde toestand van het land verdreven de anderen. ´s Nachts durft Zita haar huis niet te verlaten. Voor de ramen zitten tralies, de deuren zijn gebarricadeerd.

“Wochenblick”: Hoe en waarom emigreerde uw familie naar Zuid-Afrika?

Zita Rabek: In 1899 kwamen mijn overgrootouders van mijn moeders kant als missionarissen naar Duits Zuidwest-Afrika (nu Namibië). Mijn overgrootvader vertaalde het evangelie van Lukas in de Ovambo-taal. Voor zijn werk kreeg hij een medaille van de keizer. De overgrootouders van mijn vaders kant kwamen als wapensmeden in 1906 uit Hamburg.

Een van mijn overgrootvaders richtte A. Rosenthal op, een zaak die nu nog bestaat, maar niet meer in familiebezit is. Hij kocht een 4000 hectare grote boerderij buiten Okahandjas. Het boerderijhuis bouwde hij in 1907. Mijn neef, Horst Rosenthal, woont daar nu nog en runt de boerderij, o.a. met runderen en geiten.

Mijn vader kwam in 1960 als vluchteling uit Hongarije naar Windhoek, waar hij mijn moeder ontmoette. Mijn twee zussen en ik bezochten de Duitse school in Windhoek en groeiden op in een beschermde, traditionele samenleving.

In 1982, na de dood van mijn vader, vertrokken we op grond van politieke omstandigheden naar Kaapstad. De verandering van Duits en Afrikaans naar Engels was een cultuurshock, en we hadden twee jaar nodig om er te wennen.

Voelt u zich Duitse of Zuid-Afrikaanse?

We zijn allemaal drietalig, hebben ons Duits cultuurgoed echter behouden en aan onze kinderen doorgegeven. Wij voelen ons Duitsers, die in het buitenland wonen.

Zowel Duitsland als Zuid-Afrika is ons thuisland. We voelen ons overal goed, passen echter op de een of andere manier nooit ergens helemaal bij. Desondanks houden we van het zuidelijke Afrika.

Zijn familieleden weer geëmigreerd?

Ja, in 2001. Zeven jaar nadat het ANC (African National Congress)  de leiding had overgenomen, emigreerde mijn jongste zus naar Engeland. Corruptie, een ondergaand onderwijssysteem, grootscheeps opgezette versterking van zwarten, een zwak wordende munteenheid en geen vooruitzicht op werk waren de redenen.

In 2011 emigreerde ook mijn andere zus vanwege het geweld hier, het inferieure onderwijssysteem en de werkloosheid naar Amerika. Ik bleef hier vanwege mijn moeder en stiefvader, die echter drie jaar geleden overleden.

Maar mijn kinderen gaan er vandoor. Eén dochter woont al in Londen, de andere twee zijn ook van plan te emigreren.

Waarom bent u daar niet?

We hebben een zaak met 33 werknemers, die afhankelijk van ons zijn. De meerderheid van hen is zwart. We nemen echter uitsluitend zwarten uit Zimbabwe aan, omdat die een betere schoolopleiding hebben, harder werken en veel vriendelijker gezind zijn.

We betalen meer dan het minimumloon en hebben een fantastische verstandhouding met hen. De meesten zijn al tien jaar bij ons en zijn deel van onze familie.

Werden jullie al rechtstreeks door zwarten aangevallen?

Persoonlijk werden we niet aangevallen, omdat we altijd heel voorzichtig zijn. Maar we zijn bang en beschermen onszelf door onze huizen van getraliede ramen te voorzien en de deuren verbarricaderen. Alleen als er echt absoluut geen andere mogelijkheid is, zijn we ´s nachts onderweg.

Tijdens het vertrek en de aankomst thuis zijn we altijd extreem voorzichtig, vooral wanneer we gevolgd worden of er mensen voor ons huis op straat rondlopen. Verdachte auto´s/mensen worden genoteerd en de gegevens worden naar onze “Neighbourhood-Watch”-groep gestuurd.

Dat is onze zelf geformeerde buurtwacht, waarbij ook wij maandelijks ´s nachts op straat patrouilleren. We staan in contact met de “Armed Response”-firma, die ons alarm- en paniekknoppen ter beschikking stelt, die we echter zelf moeten betalen.

Helaas worden onze boeren dagelijks doelbewust gemarteld en afgeslacht. Onze president is van mening dat er geen aanvallen op boeren zouden plaatsvinden.

Waarom wordt dit geweld in de rest van de wereld zo weinig gethematiseerd?

Als we dat eens wisten! Persoonlijk denk ik dat de rest van de wereld de waarheid niet wil weten.

Wat moet er gebeuren om de blanken in Zuid-Afrika te helpen?

De vraag zou moeten luiden: “om iedereen te helpen…” Want: als de blanke geholpen wordt, wordt iedereen geholpen. We hebben een nieuwe, eerlijke regering nodig. Alle ANC-leden zijn corrupt en moeten aan ons rekening en verantwoording afleggen.

Ze moeten boeten voor de meest wrede misdaden tegen de mensenrechten van ALLE Zuid-Afrikanen! Of dat ooit zal gebeuren, is de vraag, omdat onze regering onder het juk van China zit.

Wat vindt u van de “Black Lives Matter”-beweging?

Ze is een belediging! Ze voedt destructieve narratieven van de slachtoffercultuur en leidt tot van haat vervuld geweld. Daarmee komt niemand ooit van de grond! Alleen dat wil niemand horen. Als men nu eens ware naastenliefde in de media predikt?

Hoe is de situatie nu door corona?

Verschrikkelijk! De hardste lockdown van de wereld! Brutaal! Alle mensenrechten werden ons afgenomen. Er wordt op twee sporen recht gesproken en doelbewust opgetreden tegen de middenklasse en kleine ondernemingen.

Aan de lockdown zelf hield zich echter alleen de middenklasse. Dat kunnen de armenwijken niet. Na honderd dagen zijn er nauwelijks doden (ca. 4000); veel besmette mensen, maar het overgrote deel geneest.

Desalniettemin hebben we een uitgaansverbod, alcohol- en sigarettenverbod, en veel bedrijven kunnen hun deuren nog niet openen. De werkloosheid neemt dagelijks toe (je kunt de cijfers niet vertrouwen), hongersnood en ellende zijn aan de orde van de dag. Het land staat vlak voor de afgrond. Alleen een wonder kan ons nog redden.

Bron:
www.wochenblick.at
Door: Elsa Mittmanngruber

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)